Wyświetlono wiadomości wyszukane dla słów: projekt podziału majątku
Temat: Serbołużyczanie
Gdy po abdykacji Napoleona kongres wiedeński rozstrzygał o losach Europy,
stany łużyckie wysunęły postulat niezależności kraju, jednakże kongres
przeszedł nad nim do porządku dziennego i ustanowił nowy podział Łużyc między
Prusy, którym przypadły całe Dolne Łużyce i północna część Górnych, i Saksonię,
która zatrzymała resztę Górnych Łużyc. Obszar pozostawiony Saksonii zatrzymał
pewną autonomię terytorialną, okręgi przyznane Prusom zostały poddane w całej
rozciągłości centralnemu zarządowi państwa. Stan ten utrzymał się bez
zasadniczych zmian aż do chwili obecnej, jedynie Łużyce Saskie zatraciły
resztki swej odrębności terytorialnej po pierwszej wojnie światowej.
Dzieje polityczne Łużyc po kongresie wiedeńskim pokrywają się ściśle z historią
Prus, względnie Saksonii, nie ma więc celu rozwodzić się nad nimi. Przez cały
wiek XlX nie możemy tu zanotować żadnego porywu wolnościowego, nawet w okresie
wiosny Indów pozostają Łużyczanie sascy najlojalniejszymi poddanymi króla
Saksonii i starają się tylko, korzystając ze sposobności, uzyskać prawo do
swobodnego rozwoju narodowego, co im się częściowo udaje. Plany rewolucjonisty
rosyjskiego, bawiącego wówczas w Budziszynie, Michała Bakunina, by korzystając
ze sposobności dokonać na Łużycach przewrotu o zabarwieniu społecznym (ataki na
majątki ziemskie), załamują się z powodu stanowczego oporu Smolerja, a próby
akcji na terenie parlamentarnym rozpoczynają się na dobre dopiero z początkiem
XX w. Podczas pierwszej wojny światowej składa ziemia łużycka znaczną ofiarę
krwi swych synów, walczących w niemieckich mundurach za sprawę, z którą ich nic
nic wiąże. Przejawów akcji niepodległościowej na Łużycach wówczas nie
spotykamy. Dopiero w obliczu załamania się militarnego Niemiec i kapitulacji w
dniu 11 listopada 1918 r., podejmują Łużyczanie starania o uzyskanie
niepodległego bytu lub przynajmniej szerokiej autonomii. W dniu 13 listopada
1918 roku powstaje w Budziszynie "Narodný Wubjerk" (Narodowy Komitet), którego
najczynniejszymi członkami są: wielki uczony - lingwista, Arnost Muka, oraz
działacz narodowy, poseł do sejmu saskiego, Arnost Bart. Na Nowy Rok 1919
ogłasza Komitet w imię Wilsonowskiej zasady samostanowienia narodów proklamację
niepodległości Łużyc, popartą podpisami 36.000 Serbo-Łużyczan. Członkowie
Komitetu: Arnost Bart i Jan Bryl wyjeżdżają następnie do Paryża, by lam na
konferencji pokojowej przeprowadzić swe postulaty. Nie osiągają jednak
literalnie nic - poza pozbawioną wszelkiej egzekutywy gwarancją swobodnego
rozwoju narodowego. Staje się to mimo poparcia sprawy łużyckiej przez delegatów
czeskich, Masaryka i Benesa, z powodu proniemieckiego stanowiska Anglii. Na
działaczy sypią się represje. Starania o autonomię w obrębie Rzeszy Niemieckiej
pełzną na niczym. Memoriały w sprawie Łużyc, wysyłane dwukrotnie do Ligi
Narodów (w r.1922 przez uczonego polskiego Jana Baudouin de Courtenay, w r.
1933 przez Czeskie Towarzystwo Przyjaciół Łużyc), pozostają bez odpowiedzi.
Walka o prawa rozwoju narodowego, toczona przez Łużyczan na terenie
parlamentarnym wespół z innymi przedstawicielami mniejszości narodowych w
Niemczech, również nie daje poważniejszych rezultatów.
Okres walki Hitlera o zdobycie władzy przynosi gwałtowne pogorszenie stosunków,
zawieszanie wydawnictw w języku łużyckim, uwięzienie wielu przywódców.
Doszedłszy jednak do władzy Hitler chwilowo maskuje swe właściwe oblicze -
następuje pewne odprężenie w związku z jego oświadczeniem, że nie chce nikogo
germanizować i daje nieniemieckim narodom, należącym do Rzeszy Niemieckiej,
swobodę rozwoju kulturalnego. Naczelna organizacja Serbo-Łużyczan "Domowina"
wystosowuje wówczas (1935) memorandum do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z
szeregiem żądań, zmierzających do zapewnienia im praw narodowych. Obejmowały
one postulat szkolnictwa w języku narodowym, zatrudniania w szkołach na terenie
Łużyc nauczycieli Łużyczan, przeszkolonych regionalnie, stworzenia specjalnej,
odrębnej od hitlerowskich, organizacji młodzieżowej, zapobieżenia
wynaradawianiu okolic z rozwiniętym przemysłem węglowym, poparcia finansowego
łużyckiego życia kulturalnego. Ważny był też projekt stworzenia z Łużyc
odrębnego okręgu państwowego (Reichsgau Lausitz). Memorandum nie osiągnęło
oczywiście żadnych rezultatów, a wkrótce hitleryzm odsłonił swoje właściwe
oblicze i postawił sobie za jeden z celów całkowite zniszczenie, narodu
łużyckiego. W tych tragicznych warunkach bytu narodowego, stojących - zdawałoby
się - w obliczu rychłej, nieuchronnej zagłady, zastał Łużyczan wybuch drugiej
wojny światowej.
Powrót do początku
Temat: Będzie tunel pod torami w al. Piłsudskiego
Pomysł tunelu pod Alejami Piłsudskiego na pierwszy rzut oka wygląda na
błyskotliwy. Niestety, po bliższym przyjrzeniu się traci sporo ze swego blasku i
znać na nim piętno pomysłodawcy. Ma on moim zdaniem kilka słabych punktów, a
jedno z rozwiązań dowodzi braku namysłu i dużego pośpiechu, jaki prawdopodobnie
towarzyszył jego powstaniu.
Tunel ma mieć 300-400 metrów długości. Ma nie naruszać nasypu kolejowego, czyli
będzie musiał jednak być dość głęboki (trzeba przecież zachować skrajnię dla
ruchu samochodów). Ma mieć szerokość 50 metrów. Ciekaw jestem, na jaką kwotę
będzie opiewał kosztorys? I na ile miasto będzie musiało się zadłużyć (albo co
ze swojego majątku spieniężyć), żeby ponieść ten koszt? Poza tym ciekaw jestem
też, czy projekt będzie przewidywał wykonanie tego tunelu z podziałem na etapy
tak, żeby nie trzeba było zatrzymywać ruchu na najważniejszej miejskiej arterii,
i o ile to dodatkowo podniesie koszt prac? Rozkopanie całych alei na czas budowy
byłoby przejawem niewybaczalnej głupoty i lekceważenia mieszkańców przez władze
i urzędników.
Zastanawiam się też, po co w tym tunelu przewidywać miejsce na chodniki?
Zwłaszcza, że chodniki wzdłuż tunelu na obecnym poziomie terenu będą musiały
zostać ze względu na pawilony handlowe znajdujące się tuż przy przejeździe po
dwóch stronach ulicy (i ewentualnego przyszłego tunelu). Zresztą wprowadzenie
ruchu pieszych do tunelu oznacza, że przybędzie nam miejsce kryminogenne
(idealne np. do rozbojów). W zależności od długości zasłoniętego tunelem od góry
chodnika miejsce to może się tez stać „knajpką” dla meneli, a także wucetem dla
tychże oraz dla co bardziej zdesperowanych pieszych. Rezygnacja z prowadzenia
chodników tunelem oznaczałaby mniejsze koszty, bo tunel mógłby być o kilka
metrów węższy.
Moim zdaniem najlepszym rozwiązaniem byłyby dwie niezależne estakady tylko dla
samochodów. Można by je budować w dwóch etapach – najpierw nad jedną jezdnią, a
potem nad drugą. Sądzę, że ich koszt byłby niższy niż koszt tunelu i to
znacznie. A to, że tramwaju się nie da przy takim rozwiązaniu przeprowadzić, to
żaden problem, bo przecież można mu wybudować trasę alternatywną. Zwłaszcza, że
skrzyżowanie z torami to tylko jeden z kolizyjnych punktów lansowanej obecnie
trasy tramwaju. Kolejnym jest ul. Spółdzielcza (trzeba rozbudować istniejący
wiadukt), odcinek od Otolińskiej do 11 Listopada, gdzie w wielu miejscach na
tramwaj praktycznie nie ma miejsca w pasie zieleni i kolidowałby on z pasami
ruchu dla samochodów (w tym z jednym przeznaczonym tylko do skrętu w lewo),
dalej mamy ulicę Łukaszewicza, gdzie tory albo będą musiały być w jezdni albo
prawie pod oknami mieszkańców (na pewno się ucieszą). No i w końcu nowy most na
Brzeźnicy. A budować tunel „na wszelki wypadek”, to niegospodarność.
Temat: Sikorski przepowiada koniec Tuska
Sikorski przepowiada koniec Tuska
Oto wszystkie obietnice i jednocześnie zadania Tuska i PO zebrane w
kampani wyborczej i Exposé: Czy dotrzyma wszystkich obietnic?
1. Obrona praw pracowników i wzrost płac.
2. Wspieranie przedsiębiorczości i zmiana prawa na korzystniejsze
dla pracowników i pracodawców.
3. Obniżenie podatków i “danin publicznych” i ograniczenie wydatków
budżetowych na kościół.
4. Wzrost płac pracowników sektora publicznego oraz ustawa
antykominowa.
5. Pomoc ze strony państwa dla “najsłabszych”.
6. Ograniczenie deficytu.
7. Bezpieczne wprowadzenie Euro.
8. Zahamowanie wzrostu inflacji.
9. Większe środki na rozwój i edukacje.
10. Radykalne uproszczenie prawa podatkowego, gospodarczego i trybu
poboru ZUSu (obniżenie składek ZUS)
11. Uproszczenie procedur zakładania firm.
12. Prywatyzacja kluczowych firm polskiej gospodarki.
13. W przypadku firm należących do Skarbu Państwa - rzetelne
wybierania zarządów i rad nadzorczych.
14. Zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego.
15. Wsparcie projektów infrastrukturalnych UE dot. bezpieczeństwa
energetycznego.
16. Przyśpieszenie budowy obwodnic i autostrad.
17. Wyeliminowanie barier prawnych blokujących szybki rozwój
infrastruktury.
18. Modernizacja PKP
19. Powszechny dostęp do szerokopasmowego Internetu szczególnie dla
najuboższych i niepełnosprawnych.
20. Wprowadzenie możliwości załatwiania spraw państwowych (podatki
itp.) przez Internet.
21. Gospodarczy “powrót Polski nad morze” i "Śląsk".
22. Mądre wykorzystywanie funduszy europejskich i ograniczenie
biurokracji.
23. Decentralizacja władzy.
24. Wsparcie rozwoju regionalnego.
25. Modernizacja wsi i rolnictwa
26. Usprawnienie procesu składania wniosków o dotacje unijne.
27. Reforma instytucji publicznych obsługujących rolnictwo.
28. Ekologiczna produkcja żywności.
29. Wytwarzanie biopaliw i biogazów.
30. Reforma systemu ubezpieczeniowego rolników.
31. Rozwój rybołówstwa.
32. Ochrona środowiska.
33. Wdrożenie programu Natura2000
34. Wprowadzenie polityki solidarnego państwa.
35. Ułatwienie młodym startu zawodowego i rychłe powroty Polaków z
pracy za granicą.
36. Obniżenie bezrobocia i cud Irlancki w polsce.
37. Długoterminowe uniknięcie zagrożeń demograficznych.
38. Rozwój edukacji przedszkolnej na terenach wiejskich.
39. Oddanie sprawy edukacji dzieci rodzicom.
40. Podniesienie pensji nauczycielom.
41. Zmiana mechanizmów finansowania edukacji.
42. Zwiększenie miejsc pracy dla ludzi powyżej 50 roku życia.
43. Reforma emerytalna i ograniczenie za wysokich emerytur
pobieranych przez byłych dygnitarzy, SB.
44. Prywatyzacja i poprawa jakości służby zdrowia.
45. Zwiększenie powszechnego dostępu do służby zdrowia.
46. Podwyższenie pensji pracownikom służby zdrowia.
47. Podział NFZ na kilka konkurencyjnych zakładów ubezpieczeniowych.
48. Reformacja polityki refundacji leków.
49. Ułatwienie zdobywania specjalizacji lekarzom, sędziom,
notariuszom, komornikom, prawnikom.
50. Ułatwienie osobom niepełnosprawnym zdobycie wykształcenia i
pracy.
51. Rozwój społeczeństwa obywatelskiego.
52. Zmiana ustawy o organizacjach pożytku publicznego i
wolontariacie.
53. Stabilizacja finansowa sektora kultury.
54. Organizacja Euro 2012
55. Program “Boisko w każdej gminie”
56. Wsparcie sportu wyczynowego.
57. Odbudowa zaufania obywateli do władzy
58. Ograniczenie przywilejów władzy
59. Likwidacja zagrożeń korupcyjnych.
60. Zmiany w “prokuraturze (min. rozłączenie funkcji Ministra
Sprawiedliwości i Prokuratora Generalnego).
61. Reforma prawa karnego.
62. Zmiana systemu odbywania kar.
63. Prowadzenie walki z przestępczością.
64. Zapewnienie bezpieczeństwa i praworządności w Polsce.
65. Budowa systemu ochrony i ratownictwa ludności.
66. Dokończenie reformy administracji publicznej.
67. Wprowadzenie e-dowodu osobistego.
68. Zmiana sposobu prowadzenie polityki zagranicznej.
69. Dbanie o interesy Polski w UE
70. Udział Polski w dbaniu o bezpieczeństwo światowe.
71. Realizacja polityki historycznej.
72. Uzawodowienie Wojska.
73. Zakończenie misji w Iraku w 2008 r.
74. Rozliczenie zagrabionych majątków, fortun i ograniczenie
nieuczciwie przyznanych za wysokich emerytur byłym SB i komunistom.
75. likwidacja możliwości skorumpowanych przetargów i prywatyzacji.
76. Wzrost płac nie tylko tym grupom zawodowym którzy strajkują i
Wzrost zasiłków dla bezrobotnych.
77. likwidacja abonamentu RTV i Wydłużenie urlopu macierzyńskiego.
Strona 3 z 3 • Znaleziono 60 wyników • 1, 2, 3